Fikir, zikr û çalakî teminata azadîyê ye!

Di dîroka kurdan de rojek derbas nabe ku em qetlîamek bibîr neynîn. Di vê wateyê de dîroka me dîroka komkujiyan e. Nivîsandina vê yekê pir hêsan e, lê hîskirina wê giraniya dinyayê dixe ser milê mirov. Ger mirov bizanibe ka dîrokek çawa tê jiyîn û wateyekê bide wê, dikare xeyala afirandina pêşerojeke xweş bike. Bi taybetî eger ev kes Kurd be...

Bê guman, dîrok ne qonaxek demkî ye ku ji pêvajo û encaman pêk tê. Dîrok rewşek avabûna derûnî ya ku bi zindî, rengîn, duh, îro û sibe dihewîne temsîl dike û hûrguliyên herî piçûk jî girîngiyek jiyanî ne. Her zindiyekî di vê pêkhatina derûnî de xwedî rol û bandorek e û her wiha xwedî berpirsyarî ye. Gihîştina vê cewhera civakî ya dîrokî çi qasî bi rûmet e, hewqasî jî bi êş e. Ev navê gotina "ez im" e. Navekî din ji bo qêrîna hebûna xwe ye. Weke ku Ehmedê Xanê gotiye, "Ez dinivîsim ku bêjim Kurd ne bê evîn û bê aqil in, pirtûkên wan jî hene." Em ji dîrokeke ku qîrîna “Xwedêyo, çima ez Kurd hatim dinyayê” tê. Em karê hestên penaberiyê bûn ku ji dîtina bedewîya xwe direviyan. Ger rojekê hûn jinek an dayikek Kurd ku li ser enî û çengê wê deq û nîşanek li ser bibînin, li rûyê wê û li çavên wê binêrin, her tiştê ku tê xwestin bê gotin heye. Her tişt ji şarezayîya qelemê wêdetir e...

Tenê yên ku li ber tunebûnê disekinin banga heybet a hebûnê fam dikin. “Em zarokên dîrokeke bi êş in. "Em endamên civakeke birîndar in." Em jî wek her mirovî bi xwîn û hêsir hatin dinyayê. Em dixwazin miriyên me di xwînê de avjeniyê nekin. Nehêlin Akhilleusê nû bi cesedên me yên mirî re têlan girêbide û me bikşîne. Em dixwazin li cihê bi navê Cîhan bi ken derkevin. Mîna kulîlkekê, bê gilî, mîna bilbilekê, têr û azad. Li gorî edaleta xwezayê, lê ne bi vî rengî, jiyan û mirin ji bo me guncav tê dîtin.

Weke civakeke ku bi sedsalan her cure komkujî dîtiye, bi koçberiyên herî hovane re hatiye ceribandin, rastî rêbazên herî nediyar ên esaretê hatiye û bi asîmîlasyoneke nedîtî hatiye şikandin, hêjî gelê Kurd hê ne xwediyê pênaseyeke girîng a dijmin in. Em gelekî ûsa ne kû nikarin dijminê xwe nas bikin. Ji ber ku pênaseyên me yên zelal û rast nînin, em ji xefikan re vekirî ne. Em hêj hewl didin îspat bikin ku em hîn jî hene ji dijminekî ku sond xwariye ku me tune bike. Lê em fêm nakin ku bêyî tunekirina kesên ku dixwazin me tune bikin em nikarin bijîn.

Ji bo emrê xwe dirêj bike her dewlet-neteweyek pêdivîya wî bi operasyonên manîpulasyon û têgihiştinê heye. Ji bo desteserkirina nirxên bingehîn ên civakê, hemû nirxên civakê yên exlaqî û madî mîna ku eserê wîye nîşan dide. Pêvajoya vê yekê pir hêsan e: Pêşî rastiyek derdikeve pêş û paşê têgihîştina wê tê afirandin. Di çarçoveya vê ferasetê de hemû rastî tên manîpulekirin. Hêza îdarî ya nelihevkirî ya hikûmetê, ji bo ku têgihiştinên hatine afirandin bi jêhatî bi cih bîne tê bikar anîn.

Em di pêvajoyeke wisa re derbas dibin ku destkeftî  û îmkanên şerê gel ê şoreşgerî ji her demê zêdetir eşkere dibin. Ji bo bidestxistina serkeftinên mayînde yên nirxên azadiyê yên ku tevgera me û gelê me bi bedelên mezin derxistiye holê, pêwîste û pêkan e ku yekparebûna fikir, zikr û çalakiyan pêk were. Ji ber ku pêvajo berxwedan, helwest û tevlêbûna tevahî li ser me ferz dike. Helwest û tekoşîna parçebûyî astenga herî mezin a girtina ruhê hevpar e. 

Heqîqet yeke, nayê parçekirin. Rêhevalê nemir Kemal Pîr ji vê re gotibû “Yekitiya Rûhî”. Ev jî şoreşa zihniyetê ye. Bi tevlîbûna pêvajoyê, bi hev fikirîn, nîşandana refleksên hevpar û bi berxwedaneke topyekûn a li dijî pergala qirkirin û dagirkerîyê li ser bingeha heqîqetên hevpar pêk tê. Ji ber vê yekê Rêber Apo got, "Asta rêxistinbûna gelê me bi asta çalakiya gelê me diyar dibe." 

Dem ew dema kû êdî rûpelên dîrokê ji mera ne komkûjî û êşê rewa bibine lê di her rûpela xweda behsa serkeftin û serfirazîyê bike. Dem dema yekîtî û têkbirina dijminê me ye. Fikir, zikr û çalaki teminata azadîyê ye!