SÎLVA EL-ÎBRAHÎM
NÛJÎNHA/MINBIC
Li Minbicê tevî şert û mercên şer, hê jî hêviya jinên penaber heye ku hînî xwendin û nivîsandinê bibin.
Komîteya Karûbarên Civakî û Kar li bajarê Minbicê û gundewarê wê, bi hemahengiya Komîteya Perwerdeyê û Yekîtiya Mamosteyan, li ser daxwaza koçberên li kampê, kûrsên xwendekirinê ji bo jinên li kamên Şerqî û Şerqî El-Cedîd ên 15 kîlometreyan dûrî navenda bajarê Minbicê, vekirin.
Sala 2017'an, dema ku bajarê Minbicê koçberên gundewarên rojhilatê Helebê ên ku ji ber şerên di navbera rejîma Sûriyê û çeteyên DAIŞ'ê revyabûn pêşwazî kirin, kampên Şerqî û Şerqî El-Cedîd hatin vekirin.
Kûrsên xwendekirinê Tîrmeha bihurî de dest pê kiribûn. 125 jin ji kampa Şerqî û 125 jin jî ji kampa Şerqî El-Cedîd tevlî kursan bûn. Jinên tevlî kûrsan bûn 13 salî ta 57 salî ne. Li gorî berpirsên van kursan, qonaxa yekem a xwendinê dê 3 mehan dewam bike û îhtimal heye ku piştî qonaxa yekemîn, qonaxên duyemîn û sêyemîn jî werin destpêkirin û rêjeya beşdarbûna jinan û pabendbûna jinan di navbera ji sedî 80 û 90´î de ye.
Bêparhiştina ji xwendinê
Yek ji jinên ku dikeve dersên xwendekirinê, Emel Mihemed a 42 salî ye. Serpêhatiya wê dişibe ya gelek jinên Sûriyê yên ku ji ber adet û kevneşopiyan yan jî ji ber şert û mercên malbatê ji xwendinê bêpar hatine hiştin. Emel Mihemed dibêje, "Ez keça herî mezin bûm. Ez neçar bûm ku pola duyemîn a dibistana seretayî biterikînim da ku ez li xwişk û birayên xwe û li malê xwedî derkevim. Piştî ku em çûn gund jî, me dest bi karê çandiniyê kir. Dema min keçên di temenê xwe de yên dixwînin û çenteyên xwe hildigirin, didîtin min axîn dikişand. Min xwe feda kir da ku xwişt û birayên min bixwînin.”
Şervanên jin tesîr li wan kirine
Emel Mihemed dibêje, yên hêz û wêrekiya perwerdê dane wê, şervanên jin in: “Dema em hatin Minbicê min şervanên jin dîtin, hêza wan ji min re bû mîna birûskê, wan pirr bandor li min kir û dîtina wan ez teşwîq kirim da ku ez ber bi xeyalên xwe ve biçim û bigihêjim wan û sînorê tirsê bişikînim. Piştî ku xwendin di dilê min de hesret mabû, ez piştî 35 salan vedigerim ser kursiyên dibistanê. Heya jin bi xwe bawer be û li ser rêya rast dimeşe, divê ji tiştekî netirse. Ez dixwazim hînî xwendin û nivîsandinê bibim da ku ji kurê xwe re bibim mamoste. Hemû jin dixwazin hînî xwendin û nivîsandinê bibin û di jiyana xwe de tiştekî bi dest bixin, lê civak her tim bûye asteng."
Piştî 34 salab vedigere dibistanê
Oş El-Ereb a 47 salî jî diçe dersên xwendekirinê. Ew dibêje, piştî 34 salan ew vedigere dibistanê: "Ez ji ber malbata xwe ji mafê xwe yê xwendinê bêpar mam. Bavê min bi darê zorê hişt ez li malê bimînim da ku alîkariya diya xwe di karên malê de bikim. Ez 16 salî zewicîm. Min her tim dixwest xwendina xwe bidomînim, ez dixwazim bixwînim û binivîsim ji ber ku ji bo jinan hemûyan pêwîst e û ji ber ku ez ji mafê xwe yê xwendinê bêpar mam, ez dixwazim niha xeyala xwe pêk bînim. Zewicandina keçan di temenê biçûk de yek ji xeletiyên herî mezin e ku dê û bav li hember keçên xwe dikin. Keçên min jî ji ber şer û penaberiyê, xwendina xwe neqedandin."
